خاطرات مدرسه و دانشگاه

هیچ وقت یادم نمیره روز اول مدرسه جدیدم کلاس هفتم رفتم یه کلاسی تنبلی همه زیر ۱۷ منم همش یا ۲۰ یا ۱۹ روز اول کنار یکی نشستم چشاش تیره بود من از چشم تیره ها حرف شنوی دارم دست خودم هم نیست وقتی تو چشام زل بزنن چه بخام چه نخام نمیدونم از ترس هست یا ارثی هست تو چشام ژل بزن ته دلم خالی میشه حالت تهوع میگیرم هر کاری میگه از روی یه حسی انجام میدم خلاصه رفتم نشستم درس اینم افتضاح به نمره ۱۰ قانع بود یه روز تو دفتر خاطراتم این موضوع رو فهمید واییی خدا اون روز رو نیاره اومد مستقیم زل زد تو چشمش منم که ازش حساب میبردم هر کاری می گفت انجام میدادم گفت به کسی نگو که ازش حرف شنوی دارم هی زور میگفت سه نفر بودیم اون چشم تیره هه با یکی دیگه اون یکی اسمش حمیدرضا چشم تیره علی بود با هم داداش بودن من و فرستادن ته آخر صندلی خودشون کنار معلم ما برا اولین بار امتحان گرفت وسط امتحان ژل رد تو چشمم منم از روی ناخودآگاه هی باید براش تقلب میرسوندم باید کل کلاس رو بستنی مهمون میکردم باید براش هر وقت اراده میکرد از خوراکی هام میدادم برا داداششم خوراکی می خریدم اونا نمره انضباتیشون پایین بود من باید رضایت نامه اردو هم رو میدادم من باید هر چهارشنبه کل کلاس رو بستنی مهمون میکردم هر بار انجام نمیخام چش غره میرفت منم از روی ناخودآگاه انجام میدادم شدم انتضامات باید قاچاقی میذاشتم اونا بیشتر تو حیات بازی کنن چون اون هفته معلممون نیومده بود خلاصه هیچ وقت نقطه ضعف خاتون رو ننویسید اونم تو مدرسه

یادتونه که وقتی به دفتر و اتاق دبیران میرفتیم تعدادی بیشماری از سلاح های سرد رو با ترس و وحشت نگاه میکردیم ، مثل : شیلنگ نازک ، سیم تلفن ،‌سیم مفتولی ،‌ شیلنگ ضخیم ، چوب و …. که هر کدوم سلاح شخصی یکی از معلم ها با توجه به سلیقه هاشون بود!
فکر کنم اگه قانون اجازه میداد از فرداش اسلحه ، شوکر ، اشک آور و صندلی برقی هم میاوردن!!!

من یه خاطره دارم که بیشتر به سوتی شبیهه تا خاطره
سال دوم دبیرستان یه معلم دینی و قرآن داشتیم که فامیلیشو یادم نمیاد!اوایل سال تو صحبتاش یه جا میخواست مثالی برامون بزنه .اولش گفت: مثلا من نوعی و…
من تا آخر سال فکر میکردم فامیلیش نوعیه!